خواجگی هر دو عالم تا ابد

 کرده وقف احمد مرسل احد

یا رسول الله بس درمانده ام 

باد در کف، خاک بر سر مانده ام

بی کسان را کس تویی در هر نفس

من ندارم در دو عالم جز تو کس

یک نظر سوی من غمخواره کن

چاره ی کار من بیچاره کن

گرچه ضایع کرده‌ام عمر از گناه

 توبه کردم عذر من از حق بخواه

روز و شب بنشسته در صد ماتمم

تا شفاعت خواه باشی یک دمم

از درت گر یک شفاعت در رسد

معصیت را مهر طاعت در رسد

ای شفاعت خواه مشتی تیره روز

لطف کن شمع شفاعت بر فروز

دیده ی جان را بقای تو بس است

هر دو عالم را رضای تو بس است

داروی درد دل من مهر توست

نور جانم آفتاب چهر توست

هر گهر کان از زبان افشانده ام

 در رهت از قعر جان افشانده ام

زان شدم از بحر جان گوهر فشان

کز تو بحر جان من دارد نشان

حاجتم آن است ای عالی گهر 

کز سرفضلی کنی در من نظر

به به که چه روز خرم آمد

مبعوث نبى اکرم آمد

بس عید فرارسید بى شک

عیدى نبود چنین مبارک

از بعثت او جهان جوان شد

گیتى چو بهشت جاودان شد

این عید به اهل دین مبارک

بر جمله مسلمین مبارک

از غیب ندا رسید او را

آن ذات خجسته نکو را

کاى ذات نکو پیمبرى کن

برخیز و به خلق رهبرى کن

چون قدر و مقام رهبرى یافت

در کوه «حرا» پیمبرى یافت

بشنید چو این ندا محمد (ص)

شد خاتم انبیا محمد (ص)

هر روح که دور از بدى شد

با آمدنش محمدى شد

قانون حیات و هستى آورد

 آیین خدا پرستى آورد

پیدا چو شد آن جمال هستى

بشکست اساس بت پرستى

با بعثت آن نبى مرسل

بتخانه به کعبه شد مبدل

هر دم صلوات بر جمالش

 بر احمد و بر على و آلش

صد شکر به دین آن جنابم

قرآن مقدسش کتابم

خوشبخت کسى که امت اوست

در سایه دین و رحمت اوست

از عرش ملک دهد سلامش

شد ختم پیمبرى به نامش

اى داده ز ماه تا به ماهى

 بر پاکى ذات تو گواهى

در شأن تو گفت ایزد پاک

لولاک لما خلقت الافلاک

اى بر سر هر پیمبرى تاج

یک قصه توست شام معراج

قرآن کریم حجت توست

خوشبخت کسى کز امت توست

گر زانکه تو بت نمى‏شکستى

اسلام نبود و حق پرستى

توحید به ما تو یاد دادى

بتخانه و بت به باد دادى

اى معنى ممکنات دریاب

اى خواجه کائنات دریاب

ما غیر تو دادرس نداریم

دریاب که هیچ کس نداریم

اى آن که تو یار بینوائى

فریاد رس و گره‌گشائى

دریاب که ما گناهکاریم

امید شفاعت از تو داریم

تنها نه منم به غم گرفتار

غم از دل هر که هست بردار

ای جان جهان فدای جانت

"شهری" است غلام آستانت

گل نکند جلوه در جوار محمد

 رونق گل مى‏برد، عذار محمد

گل شود افسرده از خزان ولیکن         

 نیست ‏خزان از پى بهار محمد

سایه ندارد ولى تمام خلایق

 سایه نشینند در جوار محمد

سایه ندارد ولى به عالم امکان

 سایه فکنده است، اقتدار محمد

سایه نمى‏ماند از فروغ جمالش

 هاله نور است در کنار محمد

شمس رخش همجوار زلف سیه ‏فام

 آیت و اللیل و النهار محمد

تا که بماند اثر ز نکهت مویش

خاک حسین است‏ یادگار محمد

تربت‏خوشبوى کربلاى معلاست

 یک اثر از موى مُشکبار محمد

رایت فتحش به اهتزاز درآمد

 دست ‏خدا بود چون که یار محمد

من چه بگویم [حسان] به مدح و ثنایش

    بس بودش مدح کردگار محمد

"حسان"

سلطان خرد به چیره دستی

ای شاه سوار ملک هستی

حلوای پسین و ملح اول

ای ختم پیمبران ِ مرسل

فرمانده ی کشتی  ولایت

ای حاکم ِ کشور کفایت

و ای منظر عرش ، پایگاهت

ای بر سر سدره گشته راهت

روشن به تو چشم آفرینش

ای خاک ِ تو توتیای بینش

داننده ی راز صبحگاهی

دارنده ی حجت الهی

نسـّابه ی شهر قاب قوسین

ای سید بارگاه کونین

محراب زمین و آسمان هم

ای صدر نشین عقل و جان هم

بر هفت فلک جنیبه رانده

ای شش جهت از تو خیره مانده

بوالقاسم و آنگهی محمد

ای کنیت و نام تو مؤید

مقصود جهان، جهان مقصود

صاحب طرف ولایت جود

با تو نکند چو خاک پستی

آن کیست که بر بساط هستی

وز بهر تو آفریده شد کون

اکسیر تو داد خاک را لون

مقصود تویی ، همه طفیلند

سر خیل تویی و جمله خیلند

شاهنشه کشور حیاتی

سلطان ِ سریر کایناتی

گیسوی تو چتر و غمزه ، طغرا

لشکر گه تو سپهر خضرا

در نوبتی تو پنج نوبه است

وین پنج نماز کاصل توبه است

بستی در  ِ صد هزار بیداد

در خانه ی دین به پنج بنیاد

نظامی گنجوی

از بام و درِ کعبه به گردون رسد آواز

کامشب درِ رحمت به سماوات شده باز

بت های حرم در حرم افتاده به سجده

ارواح رسل راست هزاران پرِ پرواز

کعبه زده بر عرش خدا کوس تفاخر

مکه شده زیبا و دل افروز و سرافراز

جا دارد اگر در شرف و مجد و جلالت

امشب به سماوات کند خاک زمین ناز

از ریگ روان گشته روان چشمة توحید

یا کوه و چمن باز چو من نغمه کند ساز

دشت و دَر و بحر و بَر و جنّ و بشر و حور

در مدح محمد همه گشتند هم آواز

هر ذره کوچک شده یک مهر جهان تاب

هر قطرة ناچیز چو دریا کند اعجاز

جبریل سر شاخة طوبی چو قناری

در وصف محمد لب خود باز کند باز

گاهی غزل بخوانم و گاهی غزل شوم

گاهی به تکه پاره ای دل بدل شوم

گاهی که صحبت از لب لعل تو می کنم

انگار که تعارف جامی عسل شوم

جانم غزال تیر نگاه نجیب توست

بی تو چگونه کشته ی تیر اجل شوم

بی مهر تو محلی از اعراب نیستم

وقتی نگاه می کنی اهل محل می شوم

گفتی ز طول سجده مقرب شوی به حشر

بگذار تا حدیث تو را فی المثل شوم

در لحظه ی خطیر حماسه مرا بخوان

ورنه به مکر زهد و ریا معتزل شوم