محمد از بزرگ‏ترین خیرخواهان بشر است و ظهور او، نشانه یکى از عالى‏ترین عقول مى‏باشد. اگر آسیا بخواهد به فرزندان خود افتخار کند، سزاوار است که به این رادمرد بزرگ و بى‏مانند، افتخار نماید؛ البته یکى از ظلم‏هاى بزرگ است، اگر بخواهیم حق این مرد بزرگ را ادا نکنیم؛ زیرا این همان شخصى است که در هنگام ظهورش، عرب در درجه‏اى از انحطاط و توحش بوده که بر ما مخفى نیست و باز مى‏بینیم که پس از بعثت او، بر اثر انوارى که دیانت اسلام در کسانى که آن را با میل پذیرفتند، افروخت، چگونه اوضاع آن سامان، منقلب و دگرگون شد؛ به همین جهت است که شک در بعثت محمد (ص) را شک در قدرت خداوندى که شامل تمام جهان و جهانیان است، باید دانست.

محمد، ششصد سال پس از مسیح ظهور کرد و با نیروى خدایى که داشت، توانست تمام اوهام را برطرف سازد و بت‏پرستى را براندازد و چون مردى درست‏کردار، راست‏گو و بى‏آلایش بود، مردم به او لقب امین داده بودند. لهجه صادق و عزم استوارى داشت و با همین مزایا، توانست گمراهان را به راه راست هدایت کند.

محمد(ص) ، بزرگ و پیشواى حکومت اسلامى و همواره مراقب آسایش و آزادى ملت خود بوده و کسانى را که مرتکب جنایت مى‏شدند، مجازات مى‏کرد. این پیغمبر، دعوت به پرستش خداى یگانه و دین یگانگى را ترویج مى‏کرد و در دعوت به این دین، لطف و مهربانى را حتى با دشمنان، مراعات مى‏کرد. در این شخصیت، دو صفت از بهترین و عالى‏ترین صفات بشرى وجود داشت و آن دو، عدل و رحمت مى‏باشند.

کمتر خانواده‏اى در عربستان دیده مى‏شود که نام یکى از فرزندان خود را «محمد» نگذارد و اصولاً انتشار این نام در عالم، بیشتر از انتشار نام پطرس و یوحناست. محمد(ص)، پیغمبر عرب، اول کسى بود که وحدت ملى عرب را عملى کرد و آن قبایل را در زیر یک پرچم گردآورد و هنگامى که ظهور نمود، نه تنها عربستان، بلکه جهان، محتاج به ظهورش بود. او با قوه و اعمال نفوذ، وحدت عرب را ایجاد نکرد؛ بلکه بر اثر کلام شیرین و اخلاق نیک خود، قلوب این قوم را تسخیر کرد تا آنان از روى میل از او پیروى کرده، به گفته‏هایش ایمان آوردند. حقاً مى‏توان گفت که فرزند مکه صفایى داشت که در سایر پیغمبران یافت نمى‏شد. در او نیرویى بود که با آن، میان دل‏هاى متفرق، ایجاد ائتلاف مى‏کرد و به طورى آنها را متحد مى‏کرد که در پندار و احساس، در حکم یک دل بودند.

اضافه بر آنچه گفته شد طبق گفته تاریخ نویسان عرب حضرت محمد (ص) بسیار خود دار و متفکر ، کم حرف ، احتیاط کار ، خوش قلب ، در رفتار و کردارِ خود بسیار مراقب ادب و پاکیزگى خویش بود تا پس از این که به ثروت و اقتدار نیز رسید هیچ گاه کارهاى خود را به دیگرى واگذار نکرد .
او مردى بود بردبار در برابر سختیها و دشواریها خود دار و متحمل ،داراى همتى بلند و در برخوردها مهربان و خوشرو بود یکى از خدمت گذارانش نقل مى کند که هجده سال تمام خدمت او ارا انجام میداد و در طول این مدت هیچ گاه سخن تند یا کردار ملال آورى حتى براى تنبیه کردن من نیز از او ندیدم ، حضرت محمد (ص) جنگ جویى دلاور و ماهر درفنون جنگى بود اگر احساس خطرى مى نمود فرار نمى کرد و بدون جهت نیز خود را به مهلکه نمی انداخت.

دانشمند، شاعر، نویسندۀ معروف آلمانی که تأثیر عمیقی بر ادبیات آلمان و جهان به جای گذاشته در کتاب دیوان شرقی و غربی می¬گوید: «مندرجات کتاب قرآن... ما را مجذوب می¬کند و به شگفت می¬آورد و سرانجام به تعظیم و احترام بر می¬انگیزد، از حماقتهای آدمی است که تنها عقیدۀ شخصی خود را ستایش کند. هرگاه معنای اسلام تسلیم شدن به ارادۀ خداوند جهان می¬باشد، پس ما همگی- در اسلام- زندگی می¬کنیم و مسلمان می¬میریم».

محمد مردی بود که از میان مردمی بت پرست با اراده آهنین برخاست و آنان را به یگانه پرستی دعوت کرد و در دلهای ایشان جاودانی روح و روان را بکاشت. بنابراین او را نه تنها باید در ردیف مردان بزرگ و برجسته تاریخ شمرد بلکه سزاوار است که به پیامبری او اعتراف کنیم و از دل وجان بگوییم که او پیامبر خدا بوده است.