نویسنده و محقق انگلیسی در کتاب سرمایۀ سخن می گوید: «اسلام تنها دینی است که هر بشر شرافتمند
می تواند بداشتن آن افتخار ورزد، اگر شاخه و برگهای اخیر آن را بزنند (که اینکار را امام روح¬الله خمینی در انقلاب اسلامی ایران کرد.) تنها دینی است که من دریافته ام و بارها گفته ام که از سر خلقت آگاه است و با راز آفرینش آشنا و همه جا با تمدن همراه است، دین اسلام می باشد».
اسلام در آغاز کار از پیچیدگیهای لاهوتی که مدتها مایۀ دردسر مسیحیت شده¬بود و سرانجام، حقیقت آن را از میان برد برکنار بود. اسلام کاهن ندارد بلکه گروهی دانشمند و معلم و واعظ دارد و روح رأفت و سخاوت و اخوت در آن نافذ است.

سال 1763 میلادى در تاریخ افکار ولتر نقطه عطفى بود. در این سال بود که سرانجام تصویر جدیدى از حضرت محمّد(ص) و پیروانش در ذهن او ترسیم شد، قضاوت او نیز درباره شخص پیامبر اسلام (ص) که همیشه مورد عنادش بود تغییر کرد و آنگاه که حقیقت را بازیافت درباره آن حضرت گفت: محمّد(ص) بى گمان مردى بسیار بزرگ بود و مردان بزرگى نیز در دامن فضل و کمال خود پرورش داد. قانون گذارى خردمند، جهانگشایى توانا، فرمانروایى دادگستر، پیامبرى پرهیزگار بود و بزرگترین انقلاب هاى روى زمین را پدید آورد.
ولتر در سال 1776 میلادى به یاد نمایشنامه فناتیسم، نخستین اثر ضد اسلامى اش، آخرین سخن خود را بر زبان آورد که: "من در حق محمّد(ص) بسیار بد کردم" و چون برداشت هاى اولیه او از اسلام تحت تأثیر نوشته هاى مغرضانه مسیحیان بود از روى خشم مى گفت: "همه کتاب هایى را که تاکنون مسیحیان درباره مسلمانان نوشته اند باید بر آتش افکند."

محمد(ص)در دوره خود، باهوش‏ترین عرب و پرهیزگارترین و متدیّن‏ترین آنان، پرحوصله و بردبارتر از همه و نسبت به دشمنان از همه مهربان‏تر و خوش‏رفتارتر بود و بر پایه آن، امپراتورى عظیم و بى‏مانند اسلامى را برپا کرد که ناشى از تفوق این پیغمبر، بر رجال آن عصر بود و بس؛ اما دینى که او آورد و مردم را به آن دعوت نمود، یک خیر و برکت بزرگ بود و از این رو، عموم ملل به او گرویدند و از آن بهره‏مند شدند.