در احتجاج ذیل حدیث طولانى در گفتگوى حضرت امیرالمؤمنین)ع( با بعضى از یهود در باب معجزات رسول‏اللَّه)ص( و فضائل بسیار ایشان عباراتى بدین لفظ آمده که، مردى یهودى به امام على)ع( گفت: مگر محمد مانند عیسى‏بن مریم است که شما گمان مى‏کنید و مى‏گویید که او میان گهواره در کودکى سخن مى‏گوید، امام به او فرمود: همانا که چنین است، محمد)ع( از رحم مادرش بیرون آمد و دست چپش را بر زمین گذاشت و دست راستش را به سوى آسمان بلند کرد و لبانش را به توحید حرکت داد و از دهان او نورى پدید آمد که بواسطه آن اهل مکه قصرهاى بصرى در شام و اطراف و اکناف آنرا و قصرهاى سرخ در سرزمین یمن و اطراف آنرا و قصرهاى سفید در سرزمین فارس و اصطخر و بلاد اطراف آنرا دیدند. همه دنیا در شب ولادت نبى خدا صلى‏اللَّه و علیه و اله روشن شد تا آنجا که جنّ و انس و شیاطین هراسناک شدند و گفتند: در زمین اتفاق بزرگى رخ داده، و مى‏دیدند که ملائکه در شب میلاد بلا و پایین مى‏روند و تسبیح حضرت حق را به‏جاى مى‏آورند و ستارگان از جاى خود حرکت کرده و به هم اصابت مى‏نمودند و همه اینها علائم میلاد رسول‏اللَّه)ص( بود، ابلیس هم با دیدن این وقایع عجیب در آن شب خواست که به آسمانهاى بالاتر برود زیرا در آن زمان او به آسمان سوم رانده شده و آنجا ساکن بود و شیاطینى که استراق سمع مى‏نمودند با دیدن این عجایب خواستند که به آسمانها بالاتر رفته و استراق سمع کنند امّا در این هنگام همه آنها از رفتن به آسمانها بالاتر منع شده و با تیرها و شهابهاى آتشین رانده شدند و همه اینها دلایلى بر نبوت رسول‏اللَّه)ص( مى‏باشد.(7)

 در بحار از واقدى نقل است که: وقتى حضرت محمد)ص( بدنیا آمد حوریان او را گرفتند و در پارچه‏اى پیچیده و در آغوش مادرش آمنه قرار دادند و به بهشت بازگشتند و به ملائکه آسمانها خبر ولادت پیامبر)ص( را دادند، جبرئیل و میکائیل نازل شده و به صورت و شکل آدمیان در غالب دو جوان وارد خانه آمنه شدند، جبرئیل طشتى از طلا به همراه داشت و میکائیل آبریزى از عقیق سرخ در دست داشت، جبرئیل رسول‏اللَّه)ص( را گرفت و شروع به شستن او نمود و میکائیل آب بر بدن مبارک او مى‏ریخت و آن دو رسول‏اللَّه)ص( را شستند، آمنه در گوشه اتاق خوابیده بود و با هراس و تعجب نظاره‏گر بود، جبرئیل به او گفت: اى آمنه ما پسرت را براى پاکى از نجاست نشستیم چون او هرگز به نجاست آلوده نمى‏گردد بلکه ما او را از ظلمات رحم تو پاک نمودیم و شستیم، وقتى شستشوى محمد)ص( تمام شد چشمان او را سرمه کشیدند و بر پیشانى‏اش بوسیله جوهرى از مشک و عنبر که به همراه داشتند نقش زدند و گرد کافور بر سر او مالیدند، آمنه گفت: در این هنگام هم همه و صدایى از پشت در شنیدم پس جبرئیل به سوى در رفت و نگاهى کرد و به داخل خانه بازگشت و گفت: ملائکه آسمانهاى هفتگانه مى‏خواهند بر پیامبر)ص( سلام کنند، در این هنگام خانه بزرگ شد و ملائکه گروه گروه به نزد او آمده و بر او سلام نمودند و گفتند: اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا مُحَمَّدٌ، اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ یا مَحْمُود، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا أَحْمَدَ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا حامِدُ...

 واقدى مى‏گوید: در این هنگام آمنه از جاى خود برخاست و در خانه را باز کرد و فریاد بلندى کشید و از هوش رفت، وقتى به هوش آمد مادرش بَرَّةْ و پدرش وهب را صدا زد و گفت: واى بر شما، شما کجا هستید که ببینید چه بر من گذشت، پسرم بدنیا آمده و چنین و چنان شد و آنچه که دیده بود براى ایشان بازگو کرد، وهب ایستاد و غلامش را صدا زد و به او گفت: به نزد عبدالمطلب برو و به او بشارت ولادت فرزندش را بده، در آن هنگام اهل مکه بر بام خانه‏هایشان رفته بودند و به وقایع عجیبى که در حال رخ دادن بود نظاره مى‏کردند و نمى‏دانستند که چه شده، عبدالمطلب نیز به همراه اولادش بر بام خانه‏اش رفته بود و هیچ اطلاعى از جریانات بوقوع پیوسته نداشت تا اینکه غلام وهب درِ خانه او را زد و به نزد عبدالمطلب آمد و گفت: سرورم مژده بده که آمنه وضع حمل نموده، فرزندى پسر بدنیا آورده و مژدگانى از او طلب نمود، عبدالمطلب گفت: من مى‏دانستم که این وقایع عجیب که امشب رخ داد براهین و دلائلى براى ولادت فرزندم است، پس عبدالمطلب با فرزندانش به سوى آمنه رفت و همگى با دیدن این صحنه‏ها متعجب بود.

 در بحار شیخ ابوالحسن البکرى استاد شهید ثانى)ره( در کتابش به نام کتاب الأنوار آورده که، بزرگان و گذشتگان ما و راویان این حدیث آورده‏اند که: هنگامى که ماهها یکى پس از دیگرى بر آمنه مى‏گذشت و مى‏شنید که منادى از آسمان چنین ندا مى‏دهد، بر حبیب خدا چنین گذشت و چنان شد(8)، در شب و روز هاتفى بر آمنه ندا مى‏کرد و مژده و خبرى به او مى‏داد و آمنه نیز این جریانات را براى همسرش عبداللَّه تعریف مى‏کرد، آمنه مى‏گوید که، عبداللَّه هم به من گفت: وقایعى که برایت پیش آمده از همگان مخفى و پوشیده بدار، در ماه ششم آمنه احساس سنگینى نمى‏کرد، وقتى که ماه هفتم شد عبدالمطلب پسرش عبداللَّه را خواست و به او گفت: پسرم ولادت فرزند آمنه نزدیک است و ما مى‏خواهیم که ولیمه و میهمانى بدهیم ولى چیزى از لوازم آن را نداریم، پس به یثرب برو و هر چه که براى اینکار مورد نیاز است بخر، عبداللَّه در زمان تعیین شده از مکه خارج شد و به یثرب مسافرت کرد ولى از گردش چرخ زمانه و حوادث ایام از دنیا رفت و خبر وفات او به مکه رسید و این جریان بسیار براى خانواده او اهل مکه سنگین و بزرگ نمود و همه اهل مکه از شنیدن این خبر گریستند و همه جاى مکه را ماتم و حزن و اندوه فرا گرفته بود و پدرش عبدالمطلب و آمنه و برادران عبداللَّه براى او نوحه‏گرى و مرثیه سرایى مى‏کردند و این مصیب بسیار بزرگ و دردناک بود. هنگامى که ماه نهم حمل رسول‏اللَّه)ص( شد خداوند اراده نموده که پیامبر بدنیا بیاید ولى هیچ اثرى از وضع حمل و آنچه در این هنگام براى زنان رخ مى‏دهد در آمنه نبود، او با خود مى‏گفت: وضع حمل من چگونه خواهد بود، هیچ یک از خانواده‏ام از حال من خبر ندارد، در آن زمان آمنه در خانه تنها بود، در همین بین که او مشغول به حال خود بود که ناگاه صداى عظیمى شنیدم و از این صدا ترسید.

 در همین زمان پرنده سفیدى به داخل خانه آمد و با بالهایش شکم او را نوازش نمود پس با این عمل همه ترس و اندوهى که در وجود آمنه بود فرو ریخت. آمنه مشغول احوال خود بود که دید چندین زن بلند قامت که از آنها بوى مشک و عنبر به مشام مى‏رسید وارد خانه شدند آنها با پارچه‏هایى قدیمى بر صورت خود نقاب زده بودند و آن پارچه‏هاى سرخ که به جهت نقاب بر صورت زده بودند بسیار ظریف و گرانقیمت بود و به دستانشان جامهایى از بلور سفید بود. آمنه مى‏گوید، آن زنان به من گفتند: اى آمنه از این شربت بنوش، هنگامى که از آن شربت نوشیدم صورتم بسیار نورانى شد و نور بسیار آن در اطراف پراکنده شده و درخشندگى بسیار گرفت، آنگاه گفتم: از کجا و چگونه به نزد من آمدید در حالیکه من در خانه را قفل کرده بودم؟ آمنه هر چه به ایشان نگاه کرد هیچ یک از آنها را نشناخت سپس یکى از آن زنان به او گفت: اى آمنه از این شربت بنوش و مژده باد تو را که فرزندت سرور اوّلین و آخرین محمد مصطفى)ص( است، آمنه مى‏گوید: در این هنگام شنیدم که گوینده‏اى چنین مى‏سُراید:

 صلى الآله و کلُّ عبد صالح

والطیبون على السراج الواضح

 المصطفى اخیرالأنام محمد

الطاهر العلم الضیاء اللائح

 زین الإمام المصطفى علم‏الهدى

الصادق البرّ التقى النّاصح

 صلى علیه اللَّه ما هب الصّبا

ریح کما صاح الحمام النائح

 سپس آن زنان بهشتى برخاسته و بیرون رفتند، آمنه مى‏گوید: در این هنگام دیدم که بین آسمان و زمین پارچه‏ها و لباسهایى از دیباى رنگارنگ در حال اهتزاز و فرو آمدن است و شنیدم که گوینده‏اى مى‏گوید: این پارچه‏هاى و لباسها را بگیر و از دید مردم و حسودان مخفى نما بدرستیکه فرزندت از اولیاء پروردگار عالمین است، آمنه مى‏گوید: در این زمان بى‏قرارى و اضطراب بر من داخل شد در حالیکه من در میان بالهاى ملائکه مستور بودم ناگاه دیدم که منادى نزول کرد و شنیدم که صداى تسبیح و تقدیس و تکبیر مختلف و بى‏شمار مى‏آید و آن هنگام هیچ کس جز من در خانه نبود در همین حال من با خود گفتم که: آیا من خوابم یا بیدارم که ناگهان نورى برخاست و براى اهل آسمان و زمین درخشید تا اینکه سقف خانه شکافت و من متعجّبانه صداى تسبیح ملائکه را مى‏شنیدم و در این حال فرزندم محمد)ص( را بدنیا آوردم. هنگامى که به زمین فرود آمد به سوى کعبه سجده نمود و دستش را به سوى آسمان مانند کسى که بدرگاه خداى خویش تضرع و زارى مى‏کند بلند کرد و در این زمان از داخل خانه صداى بلندى شنیدم که چنین مى‏سرود:

 کم آیة من أجله ظهرت فما

تخفى و زادت فى الأنام ظهوراً

 و رأته آمنة یسبّح ساجداً

عند الولادة للسماء مشیراً

 آمنه مى‏گوید: صداهاى گوناگونى شنیدم و در این حال ابر سفیدى پایین آمد و فرزندم را در برگرفت و از برابر دیدگانم غایب نمود و چون دیگر او را ندیدم از ترس فقدان او فریاد کشیدم و ناله کردم که در اینحال شنیدم گوینده‏اى به من مى‏گوید: نترس و منادى دیگرى گفت: محمد را به طواف و گردش در مشرق و مغرب زمین و خشکى و دریا و کوههاى آن بردند که او را به جنّیان و انسان نشان داده تا او را بشناسند، آمنه مى‏گوید: بین غیب شدن محمد از برابر دیدگانم و بازگشت او سریعتر از یک چشم بر هم زدن بود )کنایه از سرعت بازگشت رسول‏اللَّه صلى‏اللَّه و علیه و اله است( پس هنگامى که نوزادم حاضر شد ملائکه با او به سوى من آمدند و او را به آغوش من دادند در حالیکه او را در پارچه‏اى سفید از پشم پیچیده بودند و ختنه شده و خوشبو و معطر شده بود و بر سر او روغنى معطر مالیده شده بود و سه کلید در دست داشت، مردى بالاى سر او ایستاده بود و مى‏گفت: محمد کلیدهاى پیروزى و نبوت و کعبه را در دست دارد. در این بین من هم در میان هاله ابرى دیگر قرار گرفته بودم که از اوّلى بزرگتر بود و در آنحال صداى تسبیح و تکان خوردن بالهاى ملائکه را مى‏شنیدم پس فرود آمدم و فرزندم را گرفتم و به آغوش کشیدم، چشمانم مملو از اشک شد و دلم شکست، در اینحال منادى گفت: با محمد به دور مولد پیامبران طواف کنید و او را بر دیگر پیامبران و فرستادگان نشان دهید و به او خلوص آدم و رأفت نوح و حلم ابراهیم و لسان اسماعیل و جمال یوسف و صبر ایوب و صوت داوود و زهد یحیى و کرم عیسى و شجاعت موسى و جمیع اخلاق پیامبران )علیهم‏السلام( را عطا نمایید. آمنه مى‏گوید: فرزندم محمد را دیدم در حالیکه حریر سفید بسیار پیچیده‏اى در دست داشت و از آن آب بیرون مى‏آمد و منادى مى‏گفت: دنیا در قبضه محمد است و هیچ چیزى نمانده مگر اینکه در ید قدرت و قبضه اوست، آمنه مى‏گوید: در این هنگام سه نفر به نزد من آمدند و نور صورتشان چنان درخشان بود که گویى مى‏خواست چشمها را کور کند، در دست یکى از آنها آفتابه‏اى از نقره و در دست دیگرى طشتى از زبرجد سبز بود، پس طشت را در مقابل محمد قرار داد و گفت: اى حبیب خدا هر چه مى‏خواهى اختیار کن، آمنه مى‏گوید: پس نگاه کردم به مکانى که او مى‏خواست چیزى از آن بگیرد )یعنى به طشت نگاه کردم( آن هنگام او وسط طشت طلا را اختیار نمود پس شنیدم که گوینده گفت: محمد کعبه و اطراف آنرا اختیار نموده آنگاه دیدم که در دست نفر سوم از آنها حریرى در هم پیچیده بود و مُهرى که نور آن آسمان را مانند خورشید روشن کرده بود سپس صاحب طشت فرزندم را گرفت و سه بار با آفتابه بر روى او آب ریخت و بین دو کتف او به مُهر نبوت مَمْهُور شد سپس او را زیر بالهایش گرفت و او را از دیدگانم مخفى نمود، آن فرشته رضوان خزانه‏دار بهشت بود وقتى فرزندم را از زیر بالهایش بیرون آورد در گوش او چیزى گفت که من نفهمیدم و روى او را بوسید و گفت: اى محمد مژده باد تو را که تو سرور اوّلین و آخرین و شفاعت کننده ایشان در روز جزا هستى آنگاه فرشتگان خارج شدند و فرزندم را ترک کردند.

 پس از آن سه بیرق دیدم که یکى در مشرق و یکى در مغرب و دیگرى بر کعبه نصب شده، خداوند پرده‏ها را از برابر دیدگانم کنار زد و دیدم که آن بیرقها در کجا نصب شده‏اند، آن بیرقها از نور بودند که بین آسمان و زمین مانند کمانى از ابر ایستاده بودند.

 آمنه مى‏گوید: آنگاه دیدم که ابرى سفید از آسمان به پایین آمد و فرزندم را در برگرفت و به مدت طولانى او را از نظر پنهان کرد و من او را ندیدم پس دلم براى او پر کشید و بین من و او فاصله افتاد گویى آنچه که براى من اتفاق افتاده بود در خواب مى‏دیدم در این حال بودم که او را به من بازگرداندند و دیدم که بر چشمانش سرمه کشیده‏اند و او را در حریر بهشتى قنداق کرده‏اند و از او بوى مشک دل‏انگیز مى‏آید.

 عبدالمطلب مى‏گوید: در ساعتى که رسول‏اللَّه صلى‏اللَّه و علیه و اله در آن زمان متولد شد ما دور کعبه در حال طواف بودیم در این هنگام مشاهده کردیم که بتها فرو افتاده و فرو پاشیدند و بُت بزرگى با صورت به زمین خورد و شنیدم که منادى مى‏گفت: هم‏اکنون آمنه رسول‏اللَّه)ص( را بدنیا آورد پس هنگامى که دیدم چه بر سر بُتها آمد زبانم بند آمد و به لکنت زبان افتادم و مبهوت شدم و گویى قلبم از حرکت ایستاد بطوریکه نتوانستم حتى یک کلام سخن بگویم، به سرعت از باب بنى شیبه خارج شدم و دیدم که گویى کوههاى صفا و مروه از خوشحالى در حال شادى و رقص هستند و همان لحظه به سرعت رفتم تا اینکه به نزدیکى منزل آمنه رسیدم و دیدم که ابرى سفید خانه او را در برگرفته است پس نزدیک در خانه شدم در این حال بوى مشک معطر و عنبر مى‏آمد و به هر گوشه که مى‏رفتم رایحه خوش و معطر فضا را پر کرده بود، به نزد آمنه داخل شدم و دیدم که ایستاده و هیچ اثرى از زایمان در او نیست، گفتم: فرزندت کجاست، مى‏خواهم او را ببینم؟ گفت: بین من و او حایل شده‏اند و او را از نظر من پنهان کردند و در این هنگام شنیدم که منادى مى‏گوید: براى فرزندت نگران مباش که بعد از سه روز به تو بازگردانده مى‏شود، پس عبدالمطلب شمشیرش را از نیام بیرون کشید و گفت: همین الان پسرم را به نزد من بیاور والاّ تو را با شمشیر خواهم زد و از بین خواهم بُرد پس آمنه گفت: آنها با فرزندم به این اتاق رفتند سپس اتاق را نشان داد، عبدالمطلب مى‏گوید: خواستم به آن اتاق بروم که ناگاه شخصى از داخل آن خانه مقابل من آمد و گویى که مانند نخلى بلند و استوار بود و من ترسناک‏تر از او تا آن زمان ندیده بودم ودر دستش شمشیرى بود و به من گفت: باز گرد که تو و غیر تو را به این مکان راهى نیست تا اینکه زیارت ملائکه و دیدار ایشان با محمد صلى‏اللَّه و علیه و اله تمام شود، عبدالمطلب مى‏گوید: پس هراسناک از دیدن آن صحنه‏هاى دهشت آور خارج شدم. راوى حدیث مى‏گوید: از راویان معتبر به ما رسیده است که در ساعتى که رسول‏اللَّه)ص( در آن متولد شد شیاطین طغیانگر از آسمانها رانده شدند و آنها هم هراسناک گریختند برخى از آنها از هوش رفته و برخى دیگر از ترس مردمند و برخى در آن شب تکه تکه شده و کشته شدند.

 هنگامى که سه روز از ولادت حضرت سپرى شد جدّش عبدالمطلب بر او وارد شد و چون به او نظر نمود روى او را بوسید و گفت: ستایش خداوندى را که تو را براى ما بدنیا آورد همانگونه که به آمدن تو وعده داده بود، پس از امروز هیچ هراسى از مرگ ندارم سپس او را به آمنه داد، آنگاه محمد)ص( در آغوش مادر براى او و جدش عبدالمطلب شادى مى‏کرد و مى‏خندید، گویى که على رغم گذشتن سه روز از ولادتش یک سال است که بدنیا آمده، عبدالمطلب گفت: اى آمنه از فرزندم محافظت و مراقبت نما، که در آینده از شأن عظیم و مقام رفیعى برخوردار خواهد بود. در آن زمان مردم از همه اطراف و اکناف و راههاى دور نزد عبدالمطلب آمده و به او تهنیت و تبریک مى‏گفتند و زنان نیز به نزد آمنه آمدند و به او گفتند: چرا کسى را به‏دنبال ما نفرستادى تا تو را در هنگام ولادت فرزندت یارى و کمک کنیم، در این حال بوى مشک و عنبر برخواسته و مشام ایشان را نوازش داد، پرسیدند این بوى خوش از چیست؟ پاسخ دادند که این بوى خوش فرزند تازه متولد شده آمنه است، زنان قابله به فکر خودشان آمدند تا ناف محمد)ص( را ببرّند ولى دیدند که ناف او بریده است، پس به آمنه گفتند: کسى تو را در وضع حمل کمک کرده است یا اینکه تو خودت ناف نوزادت را بُریده‏اى؟ آمنه به ایشان گفت: بخدا قسم من ندیدم او را مگر در همین حالى که شما مى‏بینید، پس قابله‏ها از این امر تعجب نمودند و بعد از آن نیز قابله‏ها به نزد آمنه آمدند و فرزندش را دیدند در حالیکه چشمانش سُرمه کشیده و قنداق شده بود و از این امر متعجب شدند.

 هنگامى که هفت روز از ولادت محمد)ص( گذشت عبدالمطلب گوسفندها و شترهاى بسیارى ذبح نمود و نحر کرد و به مردم سه روز ولیمه داد و میهمانى بسیار بزرگى برپا نمود، آنگاه دایه‏اى طلب نمود و از او خواست که فرزندش را به روش و عادت اهل مکه تربیت نماید.

 در بحار از کافى به اسنادش آمده که از امام صادق)ع( از پدرش محمدبن على)ع( نقل شده که حضرت فرمود: روز هفتم پس از ولادت رسول‏اللَّه)ص( ابوطالب گوسفندى عقیقه نمود و ولیمه داد و آل ابوطالب را دعوت نمود، آنها گفتند: این ولیمه و عقیقه براى چیست؟ ابوطالب گفت: این ولیمه و عقیقه احمد است، گفتند: براى چه او را احمد نام نهادى؟ گفت: او را احمد نامیدم به‏خاطر ستایش اهل آسمان و زمین از او.

 در بحار از مناقب از ابانةبن بطّة نقل است که گفت: حضرت رسول)ص( سنّت شده و ناف بریده بدنیا آمده بود، این جریان را نزد جدش عبدالمطلب نقل کردند او نیز فرمود: براى اینکه براى فرزندم محمد)ص( شأن و رتبه‏اى والا است.

 ابن بابویه)ره( در عیون به اسنادش که به حضرت اباعبداللَّه الحسین‏بن على)ع( مى‏رسد در خبر شامى که از امام على)ع( سؤال مى‏کرد نقل نموده که از امیرالمؤمنین)ع( سؤال کرد، خداوند عزوجل کدام یک از انبیاء)ع( را سنت شده خلق کرد و بدنیا آورد؟ حضرت فرمود: خداوند عزّوجل آدم و فرزندش شیث و ادریس و نوح و سام‏بن نوح و ابراهیم و داود و سلیمان و لوط و اسماعیل و موسى و عیسى)ع( و محمد)ص( را سنّت شده بدنیا آورد.

 از ابن بابویه)ره( در امالى‏اش از احمدبن ابى‏عبداللَّه برقى از پدرش از جدش از بزنطى از ابان‏بن عثمان از امام صادق)ع( نقل کرده که حضرت فرمود: ابلیس )لعنةاللَّه( از میان آسمانهاى هفتگانه عبور مى‏کرد و در آنها تردد داشت هنگامى که عیسى)ع( بدنیا آمد از سه آسمان رانده شد و در آنها راه نداشت ولى در چهار آسمان دیگر رفت و آمد مى‏کرد، پس چون رسول‏اللَّه)ص( بدنیا آمد از همه هفت آسمان رانده شده و با ستارها او را هدف قرار داده و مى‏زدند. قریش مى‏گوید: این روز همان روز است که ما از اهل کتاب که آن را ذکر کرده‏اند شنیده‏ام، عمروبن امیّة که از پیش‏گویان اهل جاهلیت بود گفت: به این ستارگان که با آنها هدایت مى‏شوید و راه خود را پیدا مى‏کنید و زمان زمستان و تابستان را مى‏فهمید نگاه کنید اگر به این ستارگان تیراندازى شود و آنها هدف قرار گیرند آن روز هنگام از بین رفتن همه عالم فرا رسیده است و اگر آنها ثابت باشند و غیر آنها هدف قرار گیرند امرى مهم اتفاق خواهد افتاد.

 صبح روزى که پیامبر)ص( بدنیا آمد هیچ بُتى نبود مگر اینکه با صورت به زمین افتاده بود و در آن شب )یعنى شب تولّد پیامبر)ص(( ایوان کسرى به لرزه درآمد و چهارده ستون از آن فرو ریخت و دریاچه ساوه خشک شد و سرزمین سماوة در آب فرو رفت و آتش آتشکده فارس که هزار سال روشن بود در آن شب خاموش شد.

 در شب میلاد رسول‏اللَّه)ص( موبد موبدان در خواب دید که شترى سرکش پیشاپیش گروهى شتر عربى از دجله گذشتند و در بلاد خود به زمین فرو رفتند و طاق کسرى از وسط دو نیم شد و در آن شب نورى از سمت حجاز در آسمان منتشر شد تا اینکه انعکاس آن به مشرق عالم رسید و تخت هیچ پادشاهى از فرمانروایان نماند مگر اینکه صبح فرداى آن شب واژگون شده بود و در آن روز همه پادشاهان لال شده و توان سخن گفتن نداشتند، علم کاهنان و پیشگویان از بین رفت و جادوى ساحران باطل شد و هیچ پیشگویى در عرب نماند الّا اینکه از یارانش پنهان گشت و قریش در میان اعراب بزرگ و گرانقدر شد و آن را آلُ‏اللَّه نامیدند چون در بیت‏اللَّه‏الحرام بودند.

 آمنه گفت: همانا بخدا وقتى پسرم بدنیا آمد دست بر زمین گذاشت )زمین را به دو نیم کرد( سپس سرش را به سوى آسمان بلند کرد و به آن نگاه کرد سپس نورى از من خارج شد که همه چیز را روشن کرد و در آن روشنایى دیدم که منادى مى‏گوید: بدرستیکه تو فرزندى بدنیا آوردى که سرور مردم است و او را محمد مى‏نامند، آنگاه عبدالمطلب به نزد محمد)ص( آمد تا او را ببیند پس براى او سخنان آمنه را بازگو کردند و عبدالمطلب هم نوزاد را در آغوش کشید و او را به روى سینه‏اش گرفت و گفت: حمد و ستایش مخصوص خدایى است که این پسر پاک و زیبا را به من عطا فرمود که در گاهواره سرور و سید کودکان و فرزندان است، سپس عبدالمطلب او را با ارکان کعبه تبرّک نمود تا آسیبى و چشم‏زخمى به او نرسد و در آن حال اشعارى سرود.

 در بحار از واقدى نقل است که: در آن هنگام عبدالمطلب روبروى در خانه کعبه ایستاد در حالیکه رسول‏اللَّه)ص( بر روى دستش بود چنین سرود:

 الحمدللَّه الذى أعطانى

هذا الغلام الطیّب الاردانى

 قدسا فى المهد على الغلمان

أعیذه بالبیت ذى الأرکان

 حتى اربه مبلغ الغشانى

أعیذه من کل ذى شنان

من حاسد ذى طرف العینان

 در پایان خبرى که قبلاً ذکر شد آمده که: ابلیس فریادى کشید و شیاطین را فراخواند پس آنها دور او جمع شدند و گفتند: اى سرور ما چه باعث شده که چنین فریاد بکشى؟ ابلیس گفت: اى واى بر شما نمى‏دانید دیشب در آسمان و زمین چه روى داد، به تحقیق که در زمین واقعه بزرگى رخ داده است که از هنگام معراج عیسى‏بن مریم تاکنون چنین واقعه‏اى رخ نداده، بیرون بروید و ببنید این اتفاقى که افتاده چیست؟ شیاطین متفرّق شدند و پس از مدتى بازگشتند و جمع شدند و گفتند ما چیزى نیافتیم.

 ابلیس گفت: من خود مى‏روم تا ببینم چه شده، سپس به دنیا رفته و در سراسر آن گشت تا اینکه به مکه و حرم کعبه رسید و دید که ملائکه دور حرم و خانه خدا را گرفته و از آنجا محافظت مى‏کنند، ابلیس رفت که به داخل حرم برود و چون به نزدیک حرم رسید فرشتگان نگهبان بر سر او فریاد کشیدند و مانع او شدند او هم بازگشت، سپس خود را به‏صورت یک گنجشک درآورد و از سمت حرى وارد شد، جبرئیل او را دید و به او گفت: خداوند تو را نابود سازد و لعنت خدا بر تو باد، ابلیس به جبرئیل گفت: من یک سؤال از تو دارم اى جبرئیل دیشب در زمین چه اتفاقى افتاده؟ جبرئیل به او گفت: محمد، دیشب محمد پیامبر آخرالزمان به دنیا آمده، ابلیس به جبرئیل گفت: آیا در او و وجودش براى من هم نصیبى یا راهى هست؟ گفت: خیر، گفت: آیا در امّت او براى من راهى هست، جبرئیل گفت: بله، ابلیس گفت: به همین هم راضى هستم.

 تتمّه:

 ابن بابویه در امالى از محمدبن موسى‏بن متوکل از على‏بن ابراهیم‏بن هاشم از محمدبن سنان از زیادبن منذر از لیث‏بن سعد نقل کرد که گفت: نزد معاویه به کعب گفتم: ولادت پیامبر را چگونه یافتى؟ آیا آن وقایعى که در تولد او رخ داد در زمان ولادت فرزندان او هم به قوع پیوست؟ آیا شما همانچه در ولادت پیامبر دیدید در زمان ولادت اولاد او نیز یافتید؟ کعب نظاره‏اى به معاویه کرد تا ببیند او در چه حالى است، آنگاه گویى خداوند به زبان معاویه انداخت که بگوید: بیا اى ابا اسحاق )کنیه کعب( خداوند تو را رحمت نماید بگو چه مى‏دانى؟ کعب گفت: من هفتاد دو کتاب از کتبى که از آسمان نازل شده مطالعه نمودم و همه صحیفه‏هاى دانیال نبى)ع( را خوانده‏ام و در همه آنها جریان ولادت پیامبر)ص( و اولادش را یافتم. همانا نام او معروف و مشهور است بدرستیکه هیچ پیامبرى بدنیا نیامده که ملائکه هنگام ولادت او به زمین نازل شود مگر عیسى و احمد )صلوات‏اللَّه علیها( و حجابهاى بهشت براى هیچ یک از بنى آدم کنار نرفت مگر مریم مادر عیسى)ع( و آمنه مادر محمد)ص( و از علائم حمل رسول خدا)ص( این بود که در شبى که هنگام وضع حمل مادرش آمنه شد منادر در آسمانهاى هفتگانه ندا داد که: اى اهالى آسمانهاى هفتگانه بشارت باد شما را که امشب، شب ولادت احمد است و در طبقات زمین و همه اکناف آن و حتى همه دریاها همین ندا داده شد، بطوریکه در آن هنگام هیچ جنبنده‏اى که در زمین مى‏جنبید و هیچ پرنده‏اى که در هوا پرواز مى‏کرد نبود مگر اینکه دانست زمان ولادت رسول‏اللَّه)ص( فرا رسیده و در بهشت در شب ولادت ایشان هفتاد هزار قصر از یاقوت سرخ و هفتاد هزار قصر از لؤلؤ و مروارید بنا شد و گفته شد که اینها قصرهاى ولادت هستند و بهشت تزئین و زینت شد به بهشت امر شد: عجله کن و تکان بخور و خود را زینت کن همانا پیامبر اولیا و دوستان تو متولد شد، و بهشت آن هنگام از این خبر خندید و تا قیامت خندان خواهد ماند.