زنى به نام اسماء در سفر عمرة القضا نزد پیامبر بود. مادر و جدّه او به سراغش آمدند و از او کمک خواستند. از آنجا که آن دو نفر مشرک و بت پرست بودند، اسماء به ایشان کمک نکرد و گفت: باید پیامبر اجازه دهد؛ زیرا شما پیرو آیین من نیستید. سپس نزد پیامبر آمد و اجازه خواست. آن گاه این آیه نازل شد: لَیْسَ عَلَیْکَ هُداهُمْ وَ لکِنَّ اللّهَ یَهْدی مَنْ یَشاءُ وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ خَیْرٍ فَِلأَنْفُسِکُمْ وَ ما تُنْفِقُونَ إِلاَّ ابْتِغاءَ وَجْهِ اللّهِ وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ خَیْرٍ یُوَفَّ إِلَیْکُمْ وَ أَنْتُمْ لا تُظْلَمُونَ. (بقره:273)1 هدایت آنها (به طور اجبار) بر تو نیست. (بنابراین،) ترک انفاق به غیر مسلمانان، براى اجبار به اسلام، صحیح نیست، (ولى خداوند) هر که را بخواهد (و شایسته بداند،) هدایت مى کند و آنچه را از خوبى ها و اموال انفاق مى کنید، براى خودتان است، (ولى) جز براى رضایت خدا انفاق نکنید و آنچه از خوبى ها انفاق مى کنید، (پاداش آن) به طور کامل به شما داده مى شود و بر شما ستم نخواهد شد.