امیرالمؤمنین(ع) می فرماید:
«خدای تعالی بر پیشوایان حق واجب فرموده که خود را با مردم ناتوان برابر نهند تا مستمندی تنگدست را پریشان و نگران نسازد».(1)
و باز او می فرماید:
«خداوند مرا پیشوای خلقش قرار داده و بر من واجب کرده است که نسبت به خودم و خوراکم و نوشیدنی ام و پوشاکم مانند مردمان ناتوان عمل کنم، تا اینکه فقیر به سیره فقیرانه من تاسّی کند و ثروتمند به وسیله ثروتش سرکشی و طغیان نکند».(2)
و باز فرمود:
«بر پیشوایان حق است که از نظر خوراک و پوشاک به حال ضعیف ترین رعیتشان تاسّی کنند، به طوری که در چیزی که آنها قدرتش را ندارند، امتیازی بر آنها نداشته باشند، تا فقیر آنها را مشاهده کرده و از خداوند به خاطر آنچه که دارد راضی باشد و ثروتمند آنها را مشاهده کرده و شکورتر و متواضعتر گردد».(3)
امیرمؤمنان نسبت به رعایت اصل ساده زیستی از جانب کارگزاران خویش بسیار حساس بود لذا نامه وی به عثمان بن حنیف والی وی در بصره که به مهمانی یکی از ثروتمندان بصره رفته بود، پر از ملامت و عتاب است.
این سیره توسط پیامبر بنیان نهاده بود و علی(ع) آن را کاملاً رعایت می کرد. البته تا مدتی پس از پیامبر نیز تا حدودی مسأله ساده زیستی کارگزاران حفظ گردید اما به مرور این روحیه از میان رفت.
جدا شدن کارگزاران از مردم و قرار گرفتن آنها در یک طبقه ممتاز و بیگانه از زندگی توده ها، پدیده ای است بس خطرناک. و آفتی بزرگ برای هر نظام محسوب می شود.    

پی نوشت ها:

1ـ نهج البلاغه، حکمت 209.
 2ـ الکافی، ج اول، ص 410، و ینابیع الموده، ج اول، ص 146 و 147.
 3ـ تذکره الخواص، ص 106، نهج السعاده، ج 2، ص 49.