یکی دیگر از ویژگی های جنگ های پیامبر، جای گزین کردن نام های الهی به جای واژه های مرسوم عرب دوران جاهلیت بود. رجزهایی که معرفی کننده افراد بود، به رجزهایی بدل شده بود که رنگ و بوی دینی داشت و فرد را نیز معرفی می کرد. نسبت دادن هر کاری به خدا، جزو فرهنگ های دینی است که پیامبر آن را در جنگ ها اجرا می کرد. مسلمانان در جنگ احد از مشرکان بسیار آسیب دیدند و منتظر بازگشت آنها بودند. سعد بن ابی وقاص مأمور شد حرکات دشمنان را زیر نظر بگیرد و گزارش کند. او وقتی از بازگشت دشمنان یقین پیدا کرد، خوش حال شد و نزد پیامبر آمد و با شادمانی خبر بازگشت آنان را داد. پیامبر به او گفت: «آرام صحبت کن! جنگ، خدعه و فکر است. آیا برای بازگشت کافران باید چنین شادمان شد؟ ایشان را خدا برگرداند.»1 پیامبر نظیر این جمله را درباره بازگشت جمعی از کفار در غزوه خندق فرمود.2 پیامبر، پیروزی را به خدا نسبت می داد.

هنگامی که عرب ها در جنگ حمله می کردند یا بر دشمن پیروز می شدند، هلهله می کردند یا نعره می زدند و شعرهای پست و بی ارزش می خواندند. پیامبر به جای سخنان بیهوده، «أَللّه ُ أَکْبَرُ» را جای گزین کرد. مسلمانان هنگام پیروزی و کشتن کافران و تاختن سوی دشمن، «أَللّه ُ أَکْبَرُ» می گفتند. وقتی در جنگ احد، یکی از سرداران اسلام به هماوردخواهی ابوعامر، از لشکر کفار پاسخ داد و او را به دوزخ فرستاد، پیامبر خشنود شد و تکبیر گفت. مسلمانان نیز تکبیر گفتند و هم زمان به مشرکان حمله کردند.3 در جنگ خندق، نبرد امام علی علیه السلام با عمرو بن عبدود، به دلیل گرد و خاک ناپیدا بود و دو سپاه، جنگ تن به تن آنان را نمی دید، ولی وقتی صدای تکبیر امام علی علیه السلامشنیده شد، پیامبر دانست که عمرو به دست علی بن ابی طالب علیه السلامکشته شده است4 و مسلمانان با تکبیر پیامبر، «أَللّه ُ أَکْبَرُ» گفتند.

همچنین گفته اند پیش از این جنگ در محدوده ای که سلمان فارسی مشغول کندن خندق بود، سنگی بزرگ قرار داشت که پیامبر برای کندن آن، کلنگ به دست گرفت. آن حضرت با هر ضربه ای، «أَللّه ُ أَکْبَرُ» می گفت و مسلمانان نیز ندای تکبیر سر می دادند.5 این گونه تکبیر گفتن، در همه جنگ ها مرسوم شد و دیگر صدای هلهله و فریادهای بی معنا، از عرب های مسلمان شنیده نشد.

رسول خدا صلی الله علیه و آله همیشه به یاد خدا بود و برای اینکه مسلمانان را هم به این کار وا دارد، از عبارت هایی بهره می برد که یادآور نام خدا بود. هرگاه می خواست لشکر را صدا کند، می فرمود: «یا خَیْلَ اللّه ِ.»6 به فرماندهان خود گفته بود هرگاه خواستید رمزی برای نام شب یا جنگ ها برگزینید، از نام خدا بهره ببرید.7 خود حضرت نیز چنین می کرد. برای نمونه، یکی از رمزهای جنگ بدر، واژه «أَحَدٌ أَحَدٌ»8 بود.

پیامبر، یاری مشرکان را برای جنگ با دیگر مشرکان نمی پذیرفت.9 شاید بتوان این ایده را برگرفته از روحیه خدامحوری آن حضرت دانست.

1. مغازى تاریخ جنگ هاى پیامبر، صص 215 و 216.

2. همان، ص 350.

3. الطبقات الکبرى، ج2، ص38.

4. سبل الهدى و الرشاد، ج4، ص378.

5. بحارالانوار، ج20، ص189.

6. مغازى تاریخ جنگ هاى پیامبر، ص 350.

7. میزان الحکمة، ج6، ص2774، ح9449.

8. ابن کثیر، السیرة النبویة، ج 2، ص416.

9. در جنگ احد، گروهى از مشرکان هم پیمان با عبداللّه بن ابى، براى یارى مسلمانان بر مشرکان قریش، در لشکرگاه پیامبر شیخان حاضر شدند، ولى حضرت یارى آنها را نپذیرفت. (نک: الطبقات الکبرى، ج2، ص36)