و اگر [در راه جهاد] بمیرید یا کشته شوید، به یقین به سوی خدا گرد آورده خواهید شد. پس به [برکتِ ]رحمت الهی، با آنان نرم خو [و پر مهر] شدی. اگر تندخو و سخت دل بودی، همانا از پیرامون تو پراکنده می شدند. پس، از آنان درگذر و برایشان آمرزش بخواه و در کار[ها] با آنان مشورت کن و چون تصمیم گرفتی، بر خدا توکل کن؛ زیرا خداوند توکل کنندگان را دوست دارد. (آل عمران: 158و159)

کسی که به خدا یقین و اطمینان راستین داشته باشد، امور خویش را به او واگذار می کند و توکل، ناشی از نیرومندی یقین است.1 پیامبران کسانی اند که خداوند یقین را به آنان ارزانی داشته است2 و کسی که یقین دارد، به حقانیت خدا، راستی مرگ، رستاخیز و دوزخ و بهشت اطمینان دارد. بنابراین، می داند که تنها خدا امور را سامان می دهد و بدون ترس از مرگ، در برابر دشمنان می غرد و می خروشد.