محمد(ص) پیغمبرى بود که به همان معنى که قدماى بنى‏اسرائیل مى‏گویند، او از یک عقیده خالص - که هیچ بستگى با بت‏پرستى نداشت - دفاع کرد. تمام سعى و کوشش این مرد، براى نجات ملتش از یک دین بى‏معنى و بى‏اعتبار بود. او مى‏خواست آنها را از منجلاب فساد اخلاق، پستى عادات و فساد عقیده، نجات دهد؛ بنابراین، ممکن نیست در راستى اخلاق و شور خداپرستى که سراسر وجودش را فراگرفته بود، شک کرد.