یادآوری معاد و جهان پس از مرگ، آدمی را به‌کارهای خیر و خداپسندانه رهنمون می‌کند و گرایش به خوبی‌ها، دل و جان انسان را زنده و باطراوت می‌سازد و او را از آلوده‌شدن به زشتی‌ها و دل‌مردگی بازمی‌دارد. خداوند، زنده و مانا و همیشگی است و نزدیکی به او با یاد کردن از مرگ و معاد و امید به وصل او، سبب زنده‌شدن دل می‌شود، چنان‌که پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله می‌فرماید: اَکْثِروا ذِکرَ الْمَوتِ، فَما مِن عَبدٍ اَکثَرَ ذِکرَهُ اِلّا اَحْیی اللهُ قَلْبَهِ وَ هَوَّنَ عَلَیه الْمَوتَ. 1 مرگ را فراوان یاد کنید؛ زیرا هیچ بنده‌ای آن را بسیار یاد نکرد، مگر اینکه خداوند دلش را زنده گردانید و مردن را بر او آسان ساخت. آن حضرت در کلامی دیگر فرمود: «به‌راستی، این قلب‌ها زنگ می‌زند، آن‌گونه که آهن وقتی آب به آن می‌رسد، زنگ می‌زند». از حضرت پرسیدند: پس جلادهنده قلب چیست؟ پیامبر فرمود: «بسیار از مرگ یاد کردن و تلاوت قرآن».2