سختی‌ها و مصیبت‌های وارده بر آدمی در طول زندگی، دیدگاه او را درباره معاد تقویت می‌کند و سبب افزایش تحمل در برابر مشکلات می‌شود. وقتی انسان در برابر کوه مشکلات قرار می‌گیرد، ایمان به پاداش تحمل مصیبت‌ها و نیز پایان‌پذیر بودن روزهای سخت، سبب می‌شود آدمی در برابر مشکلات صبور باشد. اندیشیدن به بلاها و مصیبت‌ها موجب می‌شود انسان آنها را بی‌دلیل نپندارد، بلکه آنها را مصلحتی الهی بداند که بی‌اجر و ثواب نخواهد بود. از دیگر سو، انسان با دیدن ناگواری‌ها، دیدار خدا را می‌طلبد و لقای پروردگار را می‌جوید که آن، تنها در آخرت امکان‌پذیر خواهد بود. پیامبر خدا در این‌باره می‌فرماید: جبرئیل، در نیکو‌ترین چهره بر من فرود آمد و گفت: ‌ای محمد! خدا تو را درود می‌فرستد و می‌فرماید: «من به دنیا وحی کردم برای اولیا و دوستان من تلخ، ناگوار، تنگ و سخت باش تا عاشق دیدار من شوند و برای دشمنان من آسان و گوارا باش تا دیدار مرا ناخوش دارند؛ زیرا من دنیا را زندان دوستان خود و بهشت دشمنانم قرار دادم».1 مؤمن با اندیشیدن در بلایا، دل به محبوب حقیقی خود می‌سپارد و دیدار او را می‌جوید و این دیدار معنوی جز در آخرت ممکن نخواهد بود. بنابراین، انسان با اندیشه در بلایا به یاد معاد می‌افتد.