پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله برای تعمیق معادباوری و ترویج آن میان مردم، از راهکارهایی استفاده می‌کرد که درک آن برای مردم تا حدی ساده و آسان باشد. ایشان با تشبیه امور نامحسوس به امور محسوس، احوال آخرت را تا اندازه‌ای برای مردم شرح و آنان را به انجام دادن کارهای نیکو دعوت می‌کرد. پیامبر خدا در اندرز خود به قیس بن عاصم می‌فرماید: ‌ای قیس! تو را ناگزیر، همدمی است که با تو دفن می‌شود و او زنده است و تو با او دفن می‌شوی، در حالی‌که تو مرده‌ای. اگر کریم و بزرگوار باشد، تو را گرامی می‌دارد و اگر پست و فرومایه باشد، تو را تسلیم می‌کند. سپس آن همدم جز با تو محشور نمی‌شود و تو جز با آن برانگیخته نمی‌شوی و جز درباره او از تو بازخواست نمی‌شود. آن را جز شایسته و صالح قرار مده؛ زیرا اگر خوب و صالح باشد، با وی انس می‌گیری و اگر بد و تباه باشد، جز از او وحشت نمی‌کنی، آن همدم، کردار توست.1 رسول خدا صلی الله علیه و آله در سخنی دیگر می‌فرماید: آن‌گاه که مؤمن از گور خود بیرون می‌آید، عملش به صورت فردی زیبا در برابرش ظاهر می‌شود. مؤمن به او می‌گوید: تو کیستی؟ به خدا سوگند! تو را شخص خوب و درستکاری می‌بینم. او می‌گوید: من کردار تو هستم. پس برای او نوری می‌شود یا راهبری به سوی بهشت وکافر چون از گورش بیرون می‌آید، کردارش به صورتی زشت در برابرش نمایان می‌شود. به او می‌گوید: تو کیستی؟ به خدا سوگند! تو را بد شخصی می‌بینم و او می‌گوید: من کردار تو هستم. پس او را می‌برد و به آتش می‌افکند.2 پیامبر خدا برای آشنایی هرچه بیشتر افراد جامعه با حقیقت مرگ و برانگیخته شدن در قیامت، آن را به خواب و بیدارشدن مثال می‌زند و با این راه، مرگ را برای انسان ملموس و آشنا می‌سازد. ایشان در اندرزی نیکو خطاب به پسران عبدالمطلب می‌فرماید: ‌ای پسران عبد المطلب! راهنما به افراد خود دروغ نمی‌گوید. سوگند به آن‌که مرا به حق برانگیخت! همان‌گونه که می‌خوابید، می‌میرید و همان‌گونه که بیدار می‌شوید، برانگیخته می‌شوید. پس از مرگ، سرایی جز بهشت یا دوزخ نیست. آفرینش همه موجودات و برانگیختن آنها برای خدای عزوجل، مانند آفرینش و برانگیختن یک تن است. خدای تعالی می‌فرماید: «آفرینش و برانگیختن شما چیزی نیست، مگر مانند [آفرینش و برانگیختن] یک تن.3